Vandaag hoorde ik Dylan’s performance voor het Witte Huis–concert. Met al mijn moed bijeen geschraapt probeerde ik de schoonheid van deze versie te horen. Helaas, het is me niet gelukt. Hoe graag ik ook naar zijn meest recente album — Together Through Life — luister, en hoe ondanks zijn aandachtige repetities (wat vrij uitzonderlijk is), lukt het hem blijkbaar niet meer.
Zoals het ging:
Je hoort hoe graag hij dit nummer nog éénmaal neer wil zetten als de folky bob van 45 jaar geleden. Met heel zijn ziel en zaligheid probeert hij zijn ouder wordende stem en lichaam te ontkennen, maar ter vergeefs. Ineen gekropen achter zijn gitaar, bijna aangeslagen, en geëmotioneerd speelt hij een ondermaatse ‘Times’. Het enige wat nog rest is de blues.
Zoals het ooit was:
Begin september kwamen wereldwijd The Beatles Remasters Boxen (stereo- en monobox) uit. Leo Bloxhuis hield zijn verhaaltje ‘In de wereld draait door’, mijn muziekliefhebbende collega’s kwamen vertwijfeld naar kantoor, elke krant bestede er dagen van te voren al aandacht aan. ‘Moet ik het nou wel of niet doen? Ik heb verdorie alles al, maar deze masters zijn echt beter hoor!’ riep iemand.
Wat is dit? dacht ik bij mezelf. Een Beatles revival? Ik had me er nooit echt in verdiept. The Beatles waren voor mij dat boybandje uit Liverpool met kwijlnummers als ‘She loves you yeah, yeah, yeah’, kindernummers als ‘We all livin’ in a yellow submarine’ en sentimele prut als ‘Yesterday’. Wat kon iedereen hier nou zo goed aan vinden? vroeg ik me af.
Ik heb mezelf maar eens verplicht om wat platen te luisteren. Na een aantal keer luisteren naar ‘Revolver’, Stg. Pepper’, en ‘The White album’ en nog een opscure verzameling greatest hits ben ik óm. Ik ben overtuigd. The Beatles hebben zeer zeker mooi, vernieuwend en interessant werk gemaakt. Omdat ik me er graag van wil laten overtuigen dat The Beatles net als Dylan een grote invloed hebben gehad in de jaren 60 op de muziek die later volgt, heb ik me de stereo box maar eens cadeau gedaan. In het kader van een studie naar invloedrijke muziek zullen we maar zeggen.
Ik kan er nu nog niet heel veel over zeggen. Op dit moment ben ik open minded en ga dus nu de komende maanden van voor naar achter en van achter naar voren het hele oeuvre van The Beatles draaien. Wat zal ik van hun eerste platen vinden? Zijn die ‘Past Masters’ echt een toevoeging en hadden ze ‘Lucy in the sky with Diamonds’ niet anders moeten opnemen?
Tja komende maanden maar eens 10 jaar muzikale revolutie door mijn oren proppen!
“There are no veils, curtains, doors, walls, anything between what pours out of Bob’s hand onto the page and what is somehow available to the core of people who are believers in him. Some people say ‘not interested’, but if you’re interested, he goes way way deep.”
– Joan Baez 2006 (No direction home by Martin Scorsese) –
Ja daar was ik weer of liever gezegd: daar stond Dylan weer, achter zijn orgeltje, bijna onherkenbaar zijn nummers de zaal in spugend. Bob Dylan kwam dit jaar maar liefst 3 keer langs! Je zou bijna denken dat hij zich in Amsterdam goed thuis voelt. Ik ben voor het concert ook even bij zijn tourbus geweest hopend op de mysterieuze man met hoed, klein snorretje en inmiddels ook behoorlijk veel rimpels. Nee, inmiddels bekijkt hij de wereld alleen nog vanaf het podium of door 100% geblindeerde ramen. Je zou bijna medelijden met hem krijgen. Tijdens de concerten ontbreekt alle interesse voor het publiek en al honderden malen heb ik me afgevraagd waarom de beste man nog zoveel toert. Maar meer nog heb ik me afgevraagd waarom ik deze man telkens weer kom opzoeken als hij voor de zoveelste keer langskomt. De ambiance van zijn concerten is toch steeds het zelfde, zijn stem verslechtert en hij lijkt zich meer te willen verschuilen achter zijn muzikanten.
Ja en toch, en toch is er iets wat een avondje Dylan heel bijzonder maakt en dat zijn niet zijn fans, dat is zeker niet zijn huidige tourband, dat zijn niet de nieuwe uitvoeringen, maar dat is toch echt de man die inmiddels opa is, een hoed draagt, een klein snorretje en de vele rimpels heeft. Een legende? Een genie? Een exentrieke man? Een muzikant of schilder? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik de volgende keer zeker weer ga! Deze man heeft mij zoveel geleerd over muziek, poëzie en ‘das leben an sich’. Je laat je ouders toch ook niet stikken als ze niet meer kunnen lopen, praten, of wat dan ook…
Twee betere nummers tijdens de 2009 europese tour:
Op één of andere manier lijkt het wel of ik een verzameling headphones aan het aanleggen ben. Door de jaren heen heb ik er een hoop versleten. Het leek me goed om mijn bevindingen hier eens te posten.
Mijn verzameling:
Standaard oordopjes van Apple
beoordeling: *** (voor standaard dopjes zijn ze redelijk)
Sennheiser HD 477 (open)
beoordeling: **** (voor de prijs zeer goede headphone)
AKG K416p (inmiddels een oud model) (gesloten)
beoordeling: *** (geluid is goed, maar ze zien en voelen wat goedkoop aan. De nieuwe serie is hierop sterk verbeterd)
Panasonic RP-HT-160 (open)
beoordeling: * (slechte oorwarmers, wat een troep)
Grado SR-80 (open)
beoordeling: **** (ontzettend eerlijk helder geluid, toffe look, en zit redelijk)
Voor een goede headphone is het belangrijk dat ze goed zitten. Je zit er mee in de trein, loopt ermee, of zit er uren mee op de bank naar je muziekcollectie te luisteren. Zelf ben ik iemand die weinig aandacht besteed aan secundaire kwaliteiten (gewicht, grote, comfort) als het om headphone gaat. Het geluid wat hij produceert moet perfect zijn en de rest maakt me weinig uit. Toch moet ik eerlijk toegeven dat ik me kan voorstellen dat voor veel mensen het comfort minstens, zo niet belangrijker is.
Terug naar naar waar het om gaat: het geluid
Qua geluid hebben mensen ook smaken. De één houdt van helder geluid, de ander van warm, en een derde weer van ‘eerlijk’. De headphones waar ik het meest tevreden over ben voor thuis gebruik zijn de sennheiser en de grado. De sennheiser heeft een warm geluid en de grado een heel ‘eerlijk’ geluid. Ik vind het belangrijk dat ik muziek hoor zoals het gemixed en geproduceert is (ik gebruik bijvoorbeeld geen equalizer). Daarom heb ik naast mijn sennheiser de Grado gekocht.
Waar moet je op letten als je een headphone koopt:
1. Doe goed onderzoek naar je smaak en luister vooral goed! Duurder wil niet persé zeggen: beter.
2. Voor een headphone van meer dan 200,- heb je ook een hele goede installatie nodig om de kwaliteit eruit te halen.
3. De meeste mensen kunnen het verschil tussen 200,- en 800,- helemaal niet horen.
4. Een gesloten systeem perst de muziek je oren in en klinkt minder natuurlijk!
Gisteren zag ik een memorial-concert voor Johnny Cash uit 2003. Ik voelde vandaag sterk de behoefte om deze man even persoonlijk te herdenken door wat filmpjes op youtube af te struinen. Zo vaak luister ik niet naar hem, maar het is absoluut een legende.
Johnny was and is the North Star; you could guide your ship by him – Bob Dylan
Lees ook Dylan’s volledige statement over Johnny
Twee memorable opnames:
Dylan of liever gezegd Columbia Records bracht in september het 6e deel uit van de bootleg series. Alle outtakes, fatsoenlijke live opnames vanaf 1989 zijn nog eens goed onder de loep genomen en leverde een verzameling Dylan-werk op waar een beetje Dylanfan ‘u’ tegen zegt. Tell Tale signs is uitgebracht in 3 versie’s: 1-cd, 2-cd en 3-cd versie. Als dylan-verzamelaar kon ik het niet laten om toch maar de veel te hoge prijs te betalen voor de 3-cd versie. De nummers op dit deel van de bootleg series staan niet in chronologische volgorde, wat is eerste instantie vreemd is omdat de muziek en met name zijn stem toch erg veranderd is sinds 1989. Bij het daadwerklijk luisteren stoort dit helemaal niet.
Elke cd opent met het nummer Mississippi. De 3 versies van dit nummer leggen een interessant detail van het opname proces bloot. Dylan neemt sommige nummers in totaal verschillende stijlen op en gaat net zolang door totdat hij er van overtuigd is dat het iets oplevert wat hij nog niet eerder gedaan heeft. Met grote verbazing luisterde ik bijvoorbeeld naar de slow-bluesy versie van ‘Someday Baby’. Nog vreemder is het nummer ‘Girl from the red river shore’. Dit nummer hoort eigenlijk thuis op Time out of Mind en is naar mijn mening ook nog een van de beste nummers uit de Time out of Mind sessies.
Afgelopen week sloeg ik de ‘Uncut‘ van oktober open en na wat bladeren bleef ik bij deze foto steken. Op één op andere manier deed dat meisje me denken aan iemand uit een film. Een film uit de jaren 60 met van die ‘lieve’ onschuldige liedjes. Bijna truttig. Na wat googlen koos ik meteen maar voor het liedje met de meest truttige titel: Sentimental Heart… Aan het einde van het eerste refrein kon ik een lichte glimlach niet onderdrukken. Natuurlijk, hoe kon ik zo stom zijn. Dit meisje is actrice Zooey Deschanel uit ‘Almost Famous‘ Op de bovenstaande foto lijkt het wel of ze zo uit de filmset het podium op gewandeld is.
Het gaat niet altijd op dat actrices die een zangcarrière beginnen per definitie falen. Actrice Zooey Deschanel en Songwriter/Producer Matt Ward hebben samen een erg mooie plaat gemaakt. De muziek doet denken aan 50 jaar geleden, toen de haren nog netjes gekamd waren en de liedjes nog echte liedjes waren. Valse nostalgie? Ik weet het niet en het maakt niet uit. ‘Volume 1’ zoals de plaat heet, zal spoedig bij mij in de kast verschijnen. Heerlijke muziek om een avondje bij weg te zwijmelen. De vraag is alleen of ik Almost Famous er vóór of erná moet kijken.
Afgelopen maand heb ik in een melancholische bui een platenspeler gekocht. Je weet wel, zo’n ding waar je grote zwarte ronde schijven op legt. De rega P1 is het geworden. Het enige wat ‘ie kan is muziek spelen. Niks geen repeatknop, automatische afslag, lichtjes of glittertjes. Gewoon muziek spelen dat doet ‘ie.
Als je dan zo’n ding heb moet je natuurlijk ook wel wat te spelen hebben. Dus ben ik marktplaats gaan afstruinen naar iemand die nog wat leuke platen gekocht. Een week later dus een plaat van Neil Young, fleetwood mac en Bob Dylan binnen gesleept. Heerlijk is het om die oude platen te draaien. Sommigen zo krom als een hoepel maar het klinkt fantastisch.
Maar goed de platen die ik op zolder had gevonden en die drie nieuwe (voor mij dan) waren natuurlijk niet genoeg. Dus ik ben met vol enthousiasme naar mijn lijstje gaan kijken met interessante platen. ‘The shepherd’s dog’ van Iron & Wine, en ‘Wincing the night away’ van de Shins zijn het geworden. Iron & Wine en the Shins kan ik moeilijk in een bepaalde groep plaatsen. Het is beide moderne alternatieve (folk)rockmuziek.
Iron & Wine heeft duidelijk een ritmische basis met invloeden uit de jaren 70. Maar boven dat alles neemt Sam Beam met zijn band je mee in een mythische wereld met vele mooie muzikale omlijstingen. The Shins. Lekkere melodieuze pop die zichzelf eigenlijk ontstijgt. Muzikaal zit dit album erg goed in elkaar. Op digg.be las ik een leuke anekdote over The Shins:
Het vijftal uit Albuquerque, New Mexico, kreeg de wind in de dankbare zeilen toen Natalie Portman in Garden State uit haar gave mond liet optekenen dat hun nummer ‘New Slang’ uw leven zal veranderen. Van gratis reclame gesproken.
Hier het bewuste fragment:
Maar goed, hierbij dus voor de tip voor de muziekliefhebber die nog meer kostbare tijd wil verdoen aan het draaien van muziek: Koop een goede platenspeler, koop wat nieuwe platen, en begeef je dan naar de achterkamers van bijvoorbeeld een Sounds in Tilburg om daar voor +/- 6,- oude platen uit de rekken te trekken.
(Flickr – Suzanne Jager)
Wie had dat een jaar geleden gedacht, de al meer dan 70 jaar oude Leonard Cohen zingend, lachend, en huppelend op een groot podium in het westerpark in Amsterdam. Meer dan dat het geweldig en heel bijzonder was hoeven we er eigenlijk niet over te zeggen. Vele favorieten kwamen langs en wat hoogtepunten uit zijn recentere werk zoals het ‘Secret World’ van het album ‘Ten new songs’. Naast de perfecte uitvoeringen van de nummers was het ook erg fijn om te zien dat de man zelf er ook erg van genoot. Althans die conclusie kunnen we trekken uit de vele buigingen en dankwoorden gedurende het concert. Twee toegiften vond hij zelf ook niet genoeg.
Ik ben blij dat ik er bij was (ook al kwam ik er van de week achter dat meneer Ahoy begin November nog komt bezoeken). Cohen is naar mijn mening toch een van de meesters in het songwriters-ambacht.
I was born like this, I had no choice
I was born with the gift of a golden voice
coconutskins 
